Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες αποτελούσε μία από τις βασικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης που εφάρμοζαν οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί, σε σχεδόν μόνιμη βάση.
Σήμερα, η τιμωρία, αμφισβητείται έντονα από τους ειδικούς, οι οποίοι την αποδέχονται μόνο ως έσχατη λύση.
Στη σύγχρονη εποχή, τη θέση της τιμωρίας παίρνει η επιβράβευση, που προδιαθέτει τα παιδιά να έχουν καλή συμπεριφορά και τα βοηθά να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους.
Αντίθετα η τιμωρία, όταν συμβαίνει συχνά, έχει αρνητικές επιπτώσεις στην αυτοπεποίθησή τους και στη μετέπειτα ζωή τους.
Δεν είναι μάλιστα σπάνιο το φαινόμενο των παιδιών που στιγματίζονται και υιοθετούν αρνητικές συμπεριφορές έτσι ώστε να συμβεί αυτό που εκ των προτέρων γνωρίζουν.
Οικειοποιούνται δηλαδή το ρόλο του «κακού παιδιού» και στη συνέχεια να πράττουν και να συμπεριφέρονται αναλόγως, έτσι ώστε να προκαλέσουν την προσοχή και να τιμωρηθούν, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.
Δείτε λοιπόν μέσα σε ποια πλαίσια η τιμωρία έχει όντως αποτέλεσμα για το παιδί και μπορεί να το πειθαρχήσει χωρίς να βλάψει την προσωπικότητά του:
Όχι βία και χαρακτηρισμοί
Οι ειδικοί έχουν καταστήσει σαφές ότι η βία δεν έχει καμία θέση στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών και μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει.
Είναι τεκμηριωμένο πλέον ότι το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο και ότι ένα παιδί που δέχεται βία προκειμένου να πειθαρχήσει, θα καταφεύγει στην ίδια μέθοδο κάθε φορά που κάτι το θυμώνει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί εύκολα.
Και η λεκτική βία, όμως, έχει τραγικές επιπτώσεις στην αυτοπεποίθηση του παιδιού και στη ζωή του.
Οι ειδικοί λένε κατηγορηματικά «όχι» σε χαρακτηρισμούς και ταμπέλες και συνιστούν στους γονείς να χρησιμοποιούν την επιβράβευση για να τα συνετίσουν.
Ό,τι λένε οι γονείς που αφορά τα παιδιά τους θα πρέπει να το σκέφτονται πριν πολύ καλά.
Οτιδήποτε αρνητικό πουν, όχι απλά μένει χαραγμένο στο υποσυνείδητο των παιδιών για πάντα αλλά λειτουργεί και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Αν τα χαρακτηρίσουν ως «άχρηστα», αυτό που παγιώνεται στη σκέψη τους είναι η ανικανότητά τους να ανταπεξέλθουν σε οτιδήποτε και με τον τρόπο αυτό θα συνεχίσουν να λειτουργούν στη ζωή τους.
Η δύναμη της επιβράβευσης
Το «αντίδοτο» στην αρνητική συμπεριφορά των παιδιών είναι η επιβράβευση, υποστηρίζουν οι ειδικοί.
Επιβράβευση, όχι για τις αρνητικές συμπεριφορές τους, αλλά για τα σωστά που κάνουν.
Είναι λογικό να μην μπορούν οι γονείς να διαχειριστούν ένα παιδί με δύσκολη συμπεριφορά και να εστιάζουν στα αρνητικά του χαρακτηριστικά.
Δεν είναι όμως το πιο αποτελεσματικό, καθώς σε αυτήν την περίπτωση το πιθανότερο είναι η συμπεριφορά του παιδιού να γίνει ακόμη χειρότερη.
Εντούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επισημαίνουν τα αρνητικά στα παιδιά τους, αρκεί να χρησιμοποιούν τον σωστό τρόπο.
Δικαιώματα και υποχρεώσεις
Το ζητούμενο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι να μάθουν τι πρέπει να κάνουν και τι όχι για τους ουσιαστικούς λόγους που οι γονείς γνωρίζουν.
Οι απειλές τιμωρίας ως παγιωμένη μέθοδος διαπαιδαγώγησης, δεν έχουν κανένα νόημα, καθώς έτσι δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τα παιδιά υπακούουν για να κερδίσουν αυτό που τους «έταξαν» οι γονείς τους ή να αποφύγουν αυτό για το οποίο τα απείλησαν, χωρίς να κατανοούν τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους πρέπει ή δεν πρέπει να το κάνουν.
Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά ότι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις και ότι για να μπορούν να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους θα πρέπει να είναι συνεπή και στις υποχρεώσεις τους.
Έτσι θα αποφεύγονται οι συγκρούσεις και, επιπλέον, σιγά σιγά θα μάθουν να αυτονομούνται.
Υπομονή
Απαραίτητο εφόδιο για τους γονείς στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους είναι η ατελείωτη υπομονή.
Πολλές φορές έχουν την απαίτηση να μιλήσουν στο παιδί τους μία φορά και να υπακούσει, αυτό, όμως, στην πράξη σπανίως συμβαίνει.
Η πιο καθοριστική είναι η ηλικία 2,5-4 ετών, η λεγόμενη «πρώτη εφηβεία».
Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά είναι πολύ απαιτητικά και πρέπει να μάθουν οι γονείς να τα χειρίζονται.
Εάν δεν το καταφέρουν, τα παιδιά μαθαίνουν να διαχειρίζονται την κατάσταση με πείσμα, φωνές και κλάματα, να δημιουργείται ένας πανικός μέσα στο σπίτι και να ικανοποιούνται από αυτό το μοτίβο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται πάρα πολλή υπομονή και λεπτός χειρισμός.
Όσο δύσκολο κι αν είναι μερικές φορές, οι γονείς θα πρέπει να αδιαφορούν εκείνη τη στιγμή για την άσχημη συμπεριφορά του παιδιού τους, να το αγκαλιάζουν και να του δείχνουν ότι το αποδέχονται.
Η τιμωρία και οι φωνές περνούν το μήνυμα της απόρριψης στα παιδιά και αυτό επιδεινώνει τη συμπεριφορά τους.
Απαραίτητα τα όρια
Η αποδοχή δεν σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν.
Η θέσπιση ορίων από την πλευρά τους είναι απαραίτητη, καθώς τα παιδιά τα έχουν απόλυτη ανάγκη και νιώθουν ασφάλεια μέσα σε αυτά, παρόλο που συνεχώς προσπαθούν να τα υπερβούν.
Όταν οι γονείς δεν βάζουν όρια, τα παιδιά δεν μπορούν να αυτορυθμιστούν.
Νιώθουν συνεχώς μια αναστάτωση και μία σύγχυση, οδηγώντας τα σε μια ανεξέλεγκτη και χαοτική συμπεριφορά, που δεν τους επιτρέπει να σταθούν μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον.
Πότε η τιμωρία είναι μονόδρομος
Η τιμωρία δεν είναι απόλυτα απαγορευτική.
Όταν το σφάλμα είναι επαναλαμβανόμενο και το παιδί δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να το διορθώσει, ενδεχομένως να είναι η μοναδική επιλογή.
Θα πρέπει, όμως, να γίνεται με συγκεκριμένο τρόπο και καλύτερο θα ήταν να αναφέρεται ως «συνέπεια».
Είναι σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά ότι εφόσον δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, θα χάσουν –έστω και προσωρινά- κάποια από τα δικαιώματά τους.
Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις θα πρέπει να είναι ένας σταθερός συνδυασμός και να υπάρχει κάποια ισορροπία μεταξύ τους.
Η τιμωρία θα πρέπει να είναι σχετική με το σφάλμα και όχι ανεξάρτητη από αυτό, έτσι ώστε να έχει διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι το παιδί να έχει ενημερωθεί από την προηγούμενη φορά που υπέπεσε στο ίδιο σφάλμα ότι την επόμενη θα υποστεί τη «συνέπεια» και ποια ακριβώς θα είναι αυτή.
Και οπωσδήποτε οι γονείς να τηρήσουν το λόγο τους, προκειμένου να διατηρήσουν την αξιοπιστία τους και να έχει νόημα η τιμωρία.
Αυτό που έχει, όμως, τη μεγαλύτερη σημασία είναι όταν το παιδί κάνει τελικά αυτό που πρέπει, να επιβραβεύεται.
