Η επιληψία είναι μία σοβαρή νόσος που δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία.
Η νηπιακή επιληψία παρατηρείται σε παιδιά από 3 έως 5 ετών και εκδηλώνεται με το «τίναγμα» των μυών.
Από την άλλη, η καλοήθης παιδική επιληψία παρατηρείται σε μεγαλύτερα παιδιά, από 6 έως 12 ετών και χαρακτηριστικό της είναι ότι ελέγχεται με την χορήγηση της σχετικής αγωγής ενώ μπορεί ακόμα και να εξαφανιστεί με την πάροδο του χρόνου.
Η μορφή και η εκδήλωση της επιληψίας μπορεί να διαφέρει ανά παιδί, για αυτό και τα συμπτώματά της ποικίλλουν και είναι δύσκολο να αναγνωριστεί τις πρώτες φορές.
Ωστόσο, ένα από τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι οι αφαιρέσεις, κατά τις οποίες το παιδί ξαφνικά διακόπτει τις δραστηριότητές του, κοιτάει στο κενό και το βλέμμα του παραμένει καθηλωμένο σ’ ένα σημείο.
Χαρακτηριστικό, μάλιστα, είναι ότι δεν έχει ανάμνηση του συμβάντος μόλις αυτό τελειώσει.
Τα διαστήματα αυτά ονομάζονται αλλιώς μικρές κρίσεις, διαρκούν μέχρι 20 δευτερόλεπτα και μπορεί να συμβαίνουν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας.
Οι γενικευμένοι τονικοκλονικοί σπασμοί- ή αλλιώς οι μεγάλες κρίσεις- είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της επιληψίας.
Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους, το παιδί μπορεί να πέσει κάτω, να αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, να χάσει τις αισθήσεις του και την επαφή του με το περιβάλλον και να κουνά ρυθμικά τα μέλη του σώματός του.
Σε αρκετές περιπτώσεις, τα παιδιά κοιμούνται μετά το τέλος της κρίσης.
Αντίθετα, οι εστιακές κρίσεις περιορίζονται σε ένα μέρος του σώματος (για παράδειγμα το παιδί κουνά ρυθμικά μόνο το δεξί χέρι) ενώ υπάρχει περίπτωση το παιδί να εκδηλώσει διαταραχές σε κάποια από τις αισθήσεις του.
Συνήθως, οι εστιακές κρίσεις δεν συνοδεύονται από απώλεια συνείδησης, ωστόσο αν συνεχιστούν μπορεί να είναι κι αυτό ένα ακόμη σύμπτωμα.
Οι πιο σοβαρές μορφές εκδήλωσης, ωστόσο, είναι τα λεγόμενα επιληπτικά σύνδρομα κατά τα οποία οι κρίσεις διαρκούν παρατεταμένα, συνδυάζονται και με άλλα προβλήματα υγείας ενώ το παιδί δεν ανταποκρίνεται στη θεραπεία που του έχει δοθεί.
Θεραπεύεται η παιδική επιληψία;
Δυστυχώς σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει συγκεκριμένο φάρμακο που να εξαλείφει την επιληψία.
Η αγωγή που ακολουθείται έχει δύο σημαντικούς στόχους: τον περιορισμό των σπασμών του παιδιού, κατά τη διάρκεια των οποίων μπορεί να χτυπήσει ή ακόμα και να πνιγεί, αλλά και την καλύτερη ικανότητα μάθησης και απόδοσης του παιδιού στο σχολείο, αφού οι κρίσεις δυσχεραίνουν την συγκέντρωσή του και τις επιδόσεις στα μαθήματα.
Το θετικό είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις η επιληψία είναι καλοήθης, πράγμα που σημαίνει ότι ρυθμίζεται εύκολα με την αγωγή που ακολουθείται, ενώ είναι πιθανή ακόμα και η αποθεραπεία του παιδιού με το πέρασμα του χρόνου.
Συνήθως, η αγωγή διαρκεί για δύο χρόνια αλλά μπορεί να κρατήσει παραπάνω ανάλογα με την περίπτωση του ασθενή.
Για τις περιπτώσεις που τα φάρμακα δεν αρκούν για να ελέγξουν το πρόβλημα, η χειρουργική επέμβαση είναι ακόμα μία πιθανότητα.
Σε κάθε περίπτωση, η παιδική επιληψία απαιτεί εξειδικευμένη αντιμετώπιση ανά περίπτωση πάντα με την βοήθεια και την καθοδήγηση ενός γιατρού.
