Θέλοντας να βοηθήσουν τους ανθρώπους με ακράτεια ούρων και συχνοουρία και με απώτερο σκοπό τη μείωση της ανάγκης για φάρμακα, νευροεπιστήμονες και μηχανικοί στις ΗΠΑ, ανέπτυξαν μια πρωτοποριακή μικροσκοπική συσκευή που εμφυτεύεται στην ουροδόχο κύστη και καταστέλλει με πράσινο φως την επιθυμία για ούρηση.
Η μαλακή και εύκαμπτη συσκευή, εισάγεται χωρίς χειρουργική επέμβαση, μέσω καθετήρα, διαμέσου της ουρήθρας.
Τυλίγεται σαν ζώνη γύρω από την ουροδόχο κύστη και ανιχνεύει τυχόν υπερδιέγερση της τελευταίας.
Ακολούθως, χρησιμοποιεί φως από μικροσκοπικά βιοδιασπώμενα leds και την τεχνική της οπτογενετικής, για να καταστείλει την τάση για ούρηση.
Προκειμένου να αντιδράσει η κύστη στο φως, προηγουμένως έχουν εισαχθεί σε αυτήν ορισμένες πρωτεΐνες οι οποίες προσαρτώνται στα νευρικά κύτταρα και τα κάνουν φωτοευαίσθητα.
Τα τελευταία 30 χρόνια, τα σοβαρά προβλήματα της ουροδόχου κύστης αντιμετωπίζονται, όχι μόνο με φάρμακα, αλλά και με εμφυτεύσιμες συσκευές, οι οποίες διεγείρουν ηλεκτρικά το νεύρο που ελέγχει την κύστη.
Τα εμφυτεύματα αυτά, παρά το γεγονός ότι βελτιώνουν τα συμπτώματα, εντούτοις μπορούν να έχουν παρενέργειες, καθώς είναι δυνατό να προκαλέσουν νευρολογικές διαταράξεις.
Η νέα συσκευή, όχι μόνο αποφεύγει αυτές τις παρενέργειες, αλλά επιπρόσθετα, στέλνει σήματα σε μια εξωτερική φορητή συσκευή, ούτως ώστε οι γιατροί να ξέρουν σε πραγματικό χρόνο την κατάσταση της ουροδόχου κύστης.
Όταν η κύστη αδειάζει πολύ συχνά, η εξωτερική συσκευή στέλνει ασύρματα την εντολή στο εμφύτευμα να ενεργοποιήσει την εκπομπή φωτός πάνω στους νευρώνες της κύστης, προκειμένου να καταστείλει την υπερδραστηριότητά της.
Η συσκευή ενεργοποιείται μόνο όταν εντοπίζει πρόβλημα, ενώ όταν η συμπεριφορά της κύστης είναι φυσιολογική, τα leds είναι σβηστά.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η ίδια τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλα μέρη του σώματος, π.χ. για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου ή για την παραγωγή ινσουλίνης από το πάγκρεας.
Ένας ενδοιασμός των επιστημόνων έχει να κάνει με τη χρησιμοποίηση ιών ως «οχημάτων» για την εισαγωγή των φωτοευαίσθητων πρωτεϊνών οψινών και κατά πόσο αυτό είναι όντως ασφαλές σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό η τεχνική πρέπει να δοκιμασθεί αρκετά, προτού θεωρηθεί με βεβαιότητα ασφαλής.